Hoe ik na jaren lang zoeken mijn droombaan ontdekte…

Ik had geen idee wat ik wilde…
Toen ik mijn diploma behaalde had ik nog steeds geen idee wat ik wilde. Een ziekenhuis was niets voor mij, mensen verzorgen niet en eigenlijk het hele met menselijk lichaam niet (met bloed en sappen en noem maar op). Ik wist het echt niet. Mijn plan was om een tussenjaar te houden en op wereldreis te gaan. Daar zou ik mezelf herontdekken en erachter komen wat het dan wel voor mij was. Mijn ouders vonden dat echter geen goed idee. Begrijpelijk ook dat zij het niet zo zagen zitten om hun 16-jarige dochter op het vliegtuig zouden zetten. Mijn ouders stimuleerden mij om een studie te gaan kiezen. Mega random heb ik er uiteindelijk voor gekozen om de PABO te doen. Dat ging letterlijk zo:

Zo kwam ik tot mijn eerste keuze
Ik bladerde op een avond door van die kleuterknutselboeken die ik van juf Adstrid had gekregen. Hierin zaten alle werkjes die ik als klein meisje gemaakt had. Dit deed mij terugdenken aan toen ik nog kleuter was. Zo fantaseerde ik verder dat ik zelf juf zou zijn. Het leek mij wel creatief, kinderen vonden mij wel aardig en het leek mij uitdagend om de verantwoordelijkheid van zo’n hele groep te hebben. Echt je eigen toko draaien en daarbij kinderen helpen groeien.

Achteraf gezien denk ik ook dat ik de PABO gekozen heb omdat dat een concrete richting op was. Met de PABO werd je leerkracht. Dit was een overzichtelijke beslissing in plaats van dat ik bijvoorbeeld communicatie zou gaan doen en nog steeds niet zou weten wat dan de baan zou zijn wat ik ging doen. Afijn. Ik startte de PABO en ik vond de studie heerlijk. Het was inderdaad creatief en ik was ontzettend leergierig. Ik rondde de opleiding in 4 jaar af en ik rolde vanuit een stage in een baan. Zij hadden in de stichting namelijk nog wel een school die een leerkracht zocht.

Ik begon met werken
De eerste school waar ik werkte was verschrikkelijk. Totaal anders dan dat ik mijn stages had ervaren en het voor mij gezien had. Er waren absoluut geen regels voor zowel medewerkers als voor de kinderen. Het leek wel alsof iedereen maar wat deed, waardoor kinderen grensoverschrijdend gedrag lieten zien. Zo ben ik terwijl ik daar werkte geslagen door kinderen, moest ik kinderen regelmatig de klas uitsturen en zat ik regelmatig huilend in het kamertje van de intern begeleider. Ik besloot het jaar af te maken en er daarna nooit meer terug te komen.

Vanuit daar kwam er een plek vrij op de school waar ik eerder stage had gelopen. Wat een opluchting. Respectvolle kinderen en er werd gestuurd op resultaten en goed gedrag. Er was een veilige omgeving waarin ik mijzelf kon ontplooien als leerkracht en waarin ik echt de kinderen ook kon begeleiding in hun ontwikkeling. Ik begon bij de kleuters, maar merkte als snel dat ik daar de uitdaging miste en ik ging naar groep 3. Ik vond het fantastisch! Veel verantwoordelijkheid en de kinderen echt dingen kunnen leren waar ze de rest van hun leven wat aan zouden hebben. Ik voelde mij betekenisvol, uitgedaagd en ging met plezier naar mijn werk. Ik zat op dat moment zo ontzettend lekker in mijn vel. Ik ging letterlijk fluitend op de fiets naar mijn werk, danste in mijn klaslokaal, had een enorme glimlach op mijn gezicht en barstte van de energie.

Yes! Dit is mijn roeping!
Ik dacht echt dat ik mijn plaats en mijn roeping had gevonden en dat ik hier de rest van mijn leven zou werken. Ik kon mijn geluk ook niet op toen ik een vast, fulltime contract aangeboden kreeg. Het leek wel alsof mijn borst opensprong van blijheid. Ik had dus ook nooit gedacht dat dit ultieme geluksgevoel een ommekeer zou maken na ongeveer 2 jaar. Die ommekeer kwam trouwens niet in één keer, maar sloop erin.

Ik merkte dat ik moeier werd. Meer ging snoozen voordat ik mijn bed uitkwam om aan de slag te gaan. Ik werd minder creatief en had minder motivatie om nieuwe ideeën uit te voeren. Ik draaide mijn dagen af zoals dat van mij verwacht werd, maar deed niets extra’s meer waar ik dat voorheen altijd zonder tegenzin deed. Op dat moment dacht ik dat het een fase was waar ik in zat. Dat ik even minder lekker in mijn vel zat en dat het wel weer over zou gaan. Ik twijfelde er ook geen seconde aan of dit wel door mijn werk kwam, want ik had immers mijn passie gevonden.

Dit bleek toch niet zo te zijn…
Totdat deze fase wel erg lang duurde en het erger werd. Ik wist van te voren exact wat ik moest doen en hoe dat eruit zou komen te zien. De dagen werden een sleur en ik voelde mij een soort voorgeprogrammeerde robot. Ik raffelde dingen af, bereidde mijn lessen niet meer zo goed voor en ging steeds eerder naar huis. Ik ging daarnaast regelmatig met tegenzin naar mijn werk en telde de uren tot ik weer naar huis kon. De intrinsieke motivatie had ik allang niet meer en ik voelde diep van binnen dat dit werk niet meer bij mij paste, maar ik wilde daar nog geen gehoor aan geven. Dus ging ik door en door en door. Ik ging veel te lang door.

Zo lang dat het anderen op begon te vallen dat ik wel erg laks was in mijn werk en dat het anderen begon op te vallen dat ik bijna altijd als eerste naar huis ging. Ik had op zondagavond tegenzin voordat ik de dag erna weer moest werken. Ik leefde van vakantie naar vakantie om het dragelijk voor mezelf te kunnen maken. Ik was een wandelende zombie. Niet alleen op het werk, maar ook thuis. Thuis had ik namelijk totaal geen energie meer over om iets te doen. Het liefst kroop ik onder een dekentje, zette ik Netflix aan en bestelde ik eten. Sporten, afspreken met vrienden en leuke dingen doen was teveel moeite. Liever kroop ik in mijn eigen cocon en kwam ik daar voor de komende hele lange tijd niet meer uit.

Ik kon niet zomaar stoppen
Nu zou je zeggen: stop dan gewoon met werken! Het probleem lag ‘m er echter in dat ik mezelf inmiddels een comfortabel leven had gegeven. Ik had een huis, een auto en nog zoveel meer rekeningen die betaald moesten worden. Doordat ik deze rekeningen wilde betalen, kon ik niet zomaar stoppen met werken. Werk was immers mijn inkomstenbron en zonder inkomsten geen huis. Ik wilde er niet op achteruit gaan en als ik zou stoppen voelde het alsof ik gefaald had. Gefaald in het leven, gefaald in mijn werk en gefaald in het onderhouden van mijzelf. Het was ook heel erg mijn gevoel dat ik voor alles zelf verantwoordelijkheid moest dragen, waardoor die druk op mijn schouders behoorlijk drukte.

Ik wist ook helemaal niet wat ik dan wel wilde doen. Mijn vader had altijd al een grote passie voor techniek gehad en ik zag hoe hij enthousiast over zijn werk vertelde, dag in dag uit. Ik had het voorbeeld gehad dat werken met passie en vanuit plezier mogelijk was, maar wat dat voor mij kon zijn had ik geen idee van. Ik voelde mij het ene moment nergens enthousiast over en het andere moment had ik duizenden ideeën, waardoor ik overwhelmed werd, niet kon kiezen en het er ook maar bij liet liggen.

Ik kon niet goed bij mijn gevoelens komen van wat ik nou echt graag wilde doen, maar ik wilde hier absoluut wel een goede keuze in maken als ik zou wisselen. Ik had nu al meegemaakt hoe het voelde om niet gelukkig te zijn in je werk. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken. En zo legde ik mij nog meer druk op, waardoor een stap nemen steeds lastiger werd.

Ik was er veel mee bezig om te vinden wat het dan wel voor mij was
Ik keek dagelijks op vacaturesites, heb wel 10 beroeps- of studiekeuzetests gedaan en avonden met familie en vrienden gepraat over wat voor werk het dan wel zou moeten worden. Allemaal kostte het mij veel tijd en gaf het mij geen duidelijkheid. Het leek wel hoe meer ik ermee bezig was, hoe meer chaos het was in mijn hoofd en hoe minder zelfverzekerd ik werd om een stap te nemen.

Daarnaast voelde ik mij onzeker over mijn kwaliteiten en talenten. Kon ik wel iets anders? Zitten mensen wel op mij te wachten? Ik had tenslotte helemaal geen ervaring en/of een diploma in iets anders dan lesgeven. Ik bekeek dus de opties die ik had binnen het onderwijs. Een dagje minder werken misschien, een andere vorm van onderwijs, een andere functie binnen het onderwijs of misschien in een andere werkgroep voor meer uitdaging? Ik bleef op safe spelen en hierdoor bleef ik aanmodderen in de situatie waar ik in zat en gaf ik mezelf valse hoop.

Ik wilde anderen niet teleurstellen
Wat ook meespeelde is dat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen. Zij stimuleerden mij om te kiezen voor mijn geluk, maar ook om mijn vaste contract te behouden. Dit gaf namelijk zekerheid. Zekerheid van inkomsten, zekerheid van werk. En waarom oude schoenen weggooien als ik nog geen nieuwe had?

Hoe ik die nieuwe schoenen zou vinden had ik alleen geen idee van. En onder andere door al deze redenen zag ik geen uitweg. En dus hield ik die zekerheid jaaarenlang aan, ondanks dat ik daar niet gelukkig van werd. Het maakte mij moedeloos en onzeker. Zou het mij dan ooit lukken?

Turning-point
Het turning-point ontstond op het moment dat ik geopereerd zou moeten worden en ik minimaal 6 weken hersteltijd nodig had. Mijn moeder kwam een aantal weken bij mij in huis om voor mij te zorgen en ik mocht vooral helemaal niets doen. Dit was pittig voor een strebertje zoals ik die het altijd liet overkomen dat alles goed met mij ging. In die weken dat ik herstellende was kwam ik mijzelf goed tegen, maar belangrijker nog: ik kwam er ook achter hoe fijn het was om iets te kunnen doen wat ik zelf wilde doen. Niet omdat het moest, maar omdat ik daar zin in had. Zo heb ik dagenlang ‘Say yes to the dress’ gekeken op TLC. Dit was blijkbaar nodig om echt te kunnen voelen dat ik aan het roer stond.

In die weken veranderde er iets voor mij. Mijn mindset richting mijn werk veranderde. Ik begon in te zien dat het belangrijk was dat ik niet enkel voor zekerheid en anderen koos, maar juist voor mijzelf. Ik begon in te zien dat ik mijn eigen geluk voorop moest gaan zetten, beginnend met mijn werk. In die weken dat ik thuiszat ben ik opnieuw aan de slag gegaan met mijn droombaanzoektocht. Hopende dat ik het nu wel zou weten Dit was uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wist namelijk dat die vacaturesites, tests en gesprekken met anderen niets opleverden. Hoe moest ik het dan aanpakken?

Schreef een notitieboekje vol
Ik kreeg in die periode een notitieboekje van een vriendin van mij. Zij wist dat ik zoekende was naar wat wel bij mij paste en gaf mij dit boekje als ‘bijbel’ voor mijzelf. Ik had ook een aantal boeken besteld om mij verder te verdiepen in mijn droombaanzoektocht. Het grootste inzicht dat ik uit deze boeken haalde (en wat ze allemaal met elkaar gemeen hadden) was dat het antwoord in mij lag. Ik moest dus niet op zoek gaan naar van alles buiten mijzelf, maar het contact met mezelf opzoeken. Diep van binnen kijken naar wie ik was, wat ik belangrijk vond en wat voor baan er dus bij mij paste. Ook dit is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik schreef uiteindelijk een heel notitieboekje vol met allemaal dingen over mezelf. Het had mij inzichten gegeven, maar nog steeds kon ik de vinger er niet op leggen wat voor werk dan wel bij mij paste. Ik was er inmiddels al achter dat ik graag contact had met mensen, hen wilde helpen en dat mijn interesse uitging naar mentale gezondheid. Ik vond het menselijk gedrag interessant en hoe dit bepaald wordt. Ik had altijd al interesse in hoe mensen dachten, welke keuzes ze maakten en waarom ze dit deden. Maar ja, dat is nog zo breed. Wat voor werk past daar dan bij?

Opnieuw integreren
In de tussentijd moest ik gaan re-integreren in mijn werk, waarbij ik langzaam opbouwde. Dit gaf de druk mee dat ik snel een beslissing hierover moest gaan maken wat ervoor zorgde dat ik eerder bevroor dan dat ik hierin een keuze kon maken. Zo integreerde ik tot ik weer fulltime voor de klas stond. Ik voelde aan alles dat ik dit niet meer wilde, maar ik zat nog steeds vast.

De operatie bleek niet goed te zijn gegaan. Ik had veel pijn en toen ik terugging voor een controle bleek dat ik opnieuw geopereerd moest worden. Dit betekende dat de molen waar ik eerder in had gezeten, ik opnieuw zou moeten doorgaan. Opnieuw kwam mijn moeder een aantal weken bij mij wonen en opnieuw had ik mij voorgenomen om mijn droombaanzoektocht te laten slagen zodat ik een stap kon nemen naar werk waar ik wel energie van kreeg.

Ik ging gerichter kijken naar banen waarbij ik menselijk gedrag kon integreren en stuitte op een mental coach opleiding. Het ging precies over hetgeen wat ik interessant vond. Ik besloot meer dan 3000 euro te investeren. Of het mij wat ging brengen wist ik nog niet, maar het voelde goed. Met een open mind ben ik erin gestapt en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb.

Mental coach opleiding
Tijdens deze opleiding leerde ik niet alleen om te coachen, maar werd mij een enorme spiegel voorgehouden. Ik werd gecoacht en werd steeds zelfbewuster. Ik kwam er onder andere tijdens de opleiding achter dat ik het altijd maar alleen wilde doen, maar dat ik echt hulp nodig had om te ontdekken wat bij mij paste. Weten wat bij je past is veel meer dan ‘’even’’ een stap nemen. Het gaat over wat je wil toevoegen aan de wereld, waar je anderen bij wil helpen, wat je energie en voldoening geeft en waardoor je je dagelijks wil inzetten. Dit had veel meer verdieping nodig dan dat ik mijzelf kon geven, want ik liep telkens vast. Ik besloot mij dus ook op dit vlak te laten coachen.

Ik herontdekte mijzelf op een dieper leven door middel van coaching. Ik kreeg een spiegel voorgehouden en kreeg hierdoor inzichten die ik alleen nooit opgedaan zou kunnen hebben. Ik leerde om mijn angsten voor de toekomst, financiële zekerheid of de mening van anderen los te laten. Ik leerde wie ik was en wat ik belangrijk vind in het leven, waardoor ik een zelfverzekerde keuze kon maken en voor werk kon gaan dat écht goed bij mij past. En ik leerde nog zoveel meer…

Gouden combinatie
Voor mij was het uiteindelijk een combinatie van dingen die ervoor zorgden dat ik eindelijk vond wat bij mij paste. Zowel de coachopleiding, als dat ik een spiegel voorgehouden kreeg, mijn eigen zoektocht met mijn notitieboekje (voor eigen bewustwording) en het feit dat ik zoveel angsten en onzekerheden had losgelaten. Ik besloot er volledig voor te gaan en het nu eens echt serieus te nemen.

Dat laatste proces vertel ik nu heel snel, want het ging ook heel snel. Op het moment dat ik de coachopleiding startte en mij liet coachen had ik de stap binnen een paar maanden gezet. Waar ik eerder jaren erover gedaan had en kleine stappen gezet had, ging het opeens razendsnel. Dit is denk ik ook de kracht van coaching. Je kan het alleen uitvogelen en er jaren over doen (en er misschien nooit achter komen) of je vraagt om hulp en je hebt binnen een korte tijd enorme doorbraken.

Het werd behapbaar en duidelijk
In die periode werden mij vragen gesteld, die ik mijzelf anders nooit gesteld. Alles werd kleiner en behapbaarder voor mij, waardoor de angst om een andere richting in te slaan veel minder en slechts bijna niet meer aanwezig was. Ik kon hierdoor deze stap nemen vanuit vertrouwen in mijzelf en dat het wel goed zou komen.

Ik had hiervoor de overtuiging (zonder dat ik het wist) dat ik dit proces alleen moest doen. Het was tenslotte mijn leven en ik was toch wel in staat om zelf tot dat antwoord te komen? Hier ben ik later op terug gekomen. Na jarenlang zelf ploeteren vroeg ik om hulp, waardoor voor mij alles veranderd is. Eindelijk had ik duidelijkheid. Eindelijk wist ik wat bij mij paste, waar mijn vuurtje van aanging en wat ik écht graag wilde gaan doen.

Dankbaar
Ik ben ontzettend blij dat ik deze zoektocht niet alleen heb gedaan en dat ik deze transformatie heb doorgemaakt. Ik ben van ongelukkig in mijn werk naar een happy kiddo gegaan. Ik heb zin in de werkdagen. Iets waarvan ik niet eens meer wist hoe dat voelde. Ik voel mij betekenisvol met alle dames die ik inmiddels help in het vinden van hun passie en droombaan. Ik kan oprecht zeggen dat ik voldoening en energie uit mijn werk haal. Mijn vriend kan dat beamen als ik na een lange werkdag stuiterend vertel over welke toffe dingen ik die dag gedaan heb.

Ik heb plezier in de dingen die ik doe en ik voel mij vrijer dan dat ik ooit gedaan heb. Het is een hele zoektocht geweest, maar uiteindelijk heb ik de juiste keuze gemaakt. De opluchting en bevrijding die ik voel(de) is voor mij alles waard geweest. I f*cking did it. En die overwinning gun ik iedereen. Het is mijn missie om anderen te helpen in het vinden van hun droombaan en passie, zodat ook zij zich ontzettend goed kunnen voelen in hun werk en in hun leven.

Jij kan dit ook!
Ik geloofde op een gegeven moment dat mijn droombaan niet bestond, maar ik leerde dat dit onzin was. Ik had gewoon nog niet de juiste puzzelstukjes en kon hierdoor mijn puzzel niet in elkaar zetten. Die puzzel kan jij ook in elkaar zetten! Zet je ervoor in, neem je zoektocht serieus en kap met dingen die niet werken. Ik weet zeker dat jij ook binnen no-time ontdekt wat voor werk het voor jou is!  

HIERNA TE LEZEN ARTIKELEN EN TIPS: